Woe, 17 mei 2017

Woe, 17 mei.

Net heerlijke koffie gedronken bij een tentje bij Tofino. Daar, onder hoge druk door een slechte WiFi verbinding een kort verslag proberen te schrijven (ons laatst verzonden verslag) waar lang niet alle avonturen van de eerste dagen in beschreven staan..

Zoals bijvoorbeeld mijn nachtelijke avontuur tijdens een plas-sessie in een van de donkerste plaatsen op aarde. Kortom, ik moest plassen. En om niet iedereen wakker te maken door het toilet te gebruiken EN om het avontuur, ga ik om 03.05 uur in de nacht naar buiten op zoek naar een geschikt plekje, in mijn ochtendjas en gewapend met mijn zaklamp. En ja hoor, ik sta te plassen en om mij heen te schijnen en achter een boom lichtten twee glinsterende ogen op. Laag bij de grond, dus geen enorme beer gelukkig. Nadat ik minutenlang stil heb gestaan met de lamp op het schepsel gericht, kwam de boosdoener dichterbij. Mijn hartslag naar de 150 bpm....het is een soort kat-achtig schepsel met een lange staart en een bolle rug? Een wasbeer !! Een die wellicht nog meer van mij schrok  dan ik van hem (wellicht) . De volgende keer neem ik toch maar ook mijn foto toestel mee op mijn nachtelijke escapade's.

Inmiddels zijn we vanuit de campground Greenpoint bij Tofino, bij Ucluelet aangekomen en gaan, als Olijfje wakker wordt, het Wild Pacific Trail lopen langs de kust.

Olivia heeft de wandeling goed (zeg maar uitstekend) volgehouden (3 kilometer) en we hebben genoten van de uitzichten langs de wilde kustlijn. Vanavond lekker pizza bij het kampvuur, dat zal smaken!!

Tijdens het eten van de pizza komt er een zwartblauwe vogel met kuif, ter grootte van een kraai naast ons in de boom zitten. Ik heb er plezier in om korstjes van de pizza naar hem te werpen. Hij pikt ze op, vliegt naar de met mos begroeide takken en verstopt de stukjes daar, om weer terug te vliegen om nieuwe op te halen. Ik grap tegen Inge : Lekker, ik durf te wedden dat deze vogel bevriend is met een zwarte beer, die vannacht alles komt opsmikkelen naast onze camper....en ineens heeft de vogel er genoeg van en komt niet meer terug.

Half 8 in de avond. We zitten met z'n drietjes bij het kampvuurtje op plaats nummer 12 als Inge ineens wijst naar de oprit en roept : hè !!

Ik kijk op, en zie een flinke bruinwit gekleurde wolf voorbij lopen op 7 meter afstand. Hij kijkt ons aan in het voorbij lopen maar vermindert geen vaart. We springen op en slagen erin toch nog een video van hem te maken, voordat hij linksaf gaat en plekje 6 induikt. WoW , wat was dat gaaf! Inge wilde nog gaan hardlopen maar dat zet ze nu maar uit haar hoofd denk ik. Ik denk ineens aan die wolf en Olivia en dat ze maar beter dicht in de buurt van ons moet blijven! Het is zoals ik dacht, de "camping " in dit natuurgebied is er een met aangelegde grenzen voor mensen. Voor de dieren is dit hun normale leefomgeving en kindjes zijn gewoon prooi. Wellicht stom of overdreven, Inge en ik hebben vast wel een nood protocol afgesproken voor 'close encounters', zodat de rollen verdeeld zijn. Inge pakt Olivia en ik ga tussen de bedreiging en hen instaan. Hmmm....goed plan.. denk ik. Na het zien van de wolf ben ik toch blij met deze afspraak. Olivia, onder de indruk van de wolf, besluit ons beiden te verleiden om nog meer wolven te gaan zoeken. Wel met handje vast, want inmiddels is ze goed doordrongen dat wolven bijten en niet lief zijn, maar samen met ons gebeurd er niets. Wat een vertrouwen toch. Helaas, niets meer gevonden en ze besluit toch maar weer met ons naar de camper te gaan, ze geeft eigenlijk wel aan moe te zijn en te willen slapen. Wij gaan ook na deze lange dag!