vrijdag, 2 juni 2017

Vrijdag, 2 Juni 2017

Hallo allemaal!! 

Hier zijn we weer! De laatste 6 dagen van onze reis zijn ingegaan. Nog een weekje en dan zit deze vakantie er alweer op. En wat is het voor ons hard gegaan!! En vandaag was geen uitzondering. Ik zeg... lees maar verder!

Vanmorgen zijn we vertrokken uit Field na een nacht met flinke regen om de, wat wordt benoemd, mooiste weg ter wereld te rijden, de Icefield Parkway met al het moois wat hier langs ligt. En het begon al goed. Herten links en rechts van deze weg, enorme bergen op de achtergrond, sommige volledig bedekt met een dikke laag sneeuw en een smalle weg waar geen vrachtverkeer mocht rijden en de snelheid laag lag om het genieten nog mooier te maken. Zouden weer een beer zien vandaag? Of iets anders langs deze weg? Je weet het gewoon nooit!!

Ons eerste doel was Peyto Lake. Volgens de borden bij onze vorige campground was de wegconditie hier naartoe, 'poor'. Slecht te lopen dus. Maar in de door mij gelezen reisverslagen stond dat dit wel een 'must see' locatie moest zijn, dus dat zou de eerste stop worden. Maar voordat we daar waren zagen we wat auto's met knipperlichten stik staan. Omdat er meestal dan Wildlife gezien is, besloot ik erachter te gaan staan. En opeens zagen we waarom iedereen stond te kijken. Er liep een middenformaat grizzlybeer door het gras!! Een redelijk zeldzaam fenomeen. Daar waar Inge de zwarte beer een hoge aaibaarheidsfactor gaf, voelde ze dat bij deze grizzly zeker niet! Dikke achterpoten, veel sneller bewegend dan een zwarte beer was hij ook zo weer weg, maar niet zonder dat we toch wat foto's konden maken. WoW, de dag kon nu al niet meer stuk!! Een grizzly beer!!

Niet veel later arriveerden we bij de parkeerplaats die leidde naar het Peyto Lake. We konden vrij gemakkelijk de camper kwijt en liepen het pad in welke zou leiden naar het meer. Nog geen 50 meter verder op het pad werd de sneeuw dikker en dikker. Zo dik dat Olivia met haar laarsjes zou wegzakken, dus besloot ik haar verder op mijn nek te nemen om zo bij het meer te komen. Echter was van een geasfalteerd pad geen sprake meer een liepen we over pad van samengestampt sneeuw de berg op. En ik kan je vertellen, met 20 kilo op je nekkie die beweeglijk is als een springveer naar boven lopen in de gladde sneeuw was dat niet gemakkelijk! Aangezien we ook niet wisten hoever het was liepen we traag maar stug door. En iedereen die we tegenkwamen op de terugweg zeiden allemaal : prachtig, echt nog even doorlopen!! 

Na 20 minuten geploeterd te hebben door de sneeuw en 7 bijna valpartijen later, kwamen we bij het uitzichtpunt van Peyto Lake aan....en het was het waard!! We stonden op flinke hoogte en keken neer op het meer, daar waar de gletsjer eindigde en overging in het meer. Het water was echt diep, diep blauw!!! Zo blauw, dat het wel donkerblauwe limonadesiroop leek. Wat een waanzinnig mooie aanblik was dit. Nog nooit zoiets moois gezien!! Nog half bevroren maar zoo indrukwekkend!! Mooie foto's gemaakt en weer terug gewandeld. En berg af met Olivia op je nek door de sneeuw is nog lastiger kan ik je vertellen!!! Maar gelukkig zonder kleerscheuren aangekomen bij de camper. Wat een ochtend !!

Om een lang verhaal iets korter te maken, onderweg nog een enorme zwarte beer tegen gekomen en zijn we langs de Athabasca gletsjer en de Athabasca watervallen gereden. 

Tegen 15.00 uur kwamen we in Jasper aan op de nieuwe campground waar we 2 nachtjes zullen blijven. Maar jongens, was een dag vandaag. Misschien wel (weer) de mooiste tot nu toe!!

Laterrr!!!